Σύγχρονη διδακτική της ψαλτικής τέχνης
Χριστόδουλος Βασιλειάδης
Η διδασκαλία της ψαλτικής τέχνης ήταν παραδοσιακά φωνητική, από
στόμα σε στόμα. Από αυτὸ συμπεραίνουμε ότι η ψαλτική τέχνη λειτοργούσε και
λειτουργεί όπως ακριβώς το δημοτικό τραγούδι. Η δημοτική μουσική διατηρήθηκε ανά
τους αιώνες από γενεά σε γενεά, διαμορφουμένη και αυτή όπως ακριβώς και η γλώσσα.
Τόσο η ψαλτική τέχνη, όσο και το δημοτικό τραγούδι και η γλώσσα είναι ζωντανοί οργανισμοί,
και διαμορφώνονται μέσα στήν κοινωνία των ανθρώπων, από στόμα σε στόμα. Επομένως
αυτά τα στοιχεία δεν μπορούν να τυποποιηθούν και να μπουν σε καλούπια. Όσοι
προσπάθησαν να τα βάλουν σε καλούπια, δηλαδή να θέσουν στερεώτυπους κανόνες στη
ψαλτική τέχνη, τη δημοτική μουσική ή τη γλώσσα, η προσπάθειά τους αυτή έπεσε στo κενό, αφού αυτά λειτουργούν μέσα σε ένα ζωντανό σώμα, που
ονομάζεται παράδοση[1].
[1] Βλ.
την προσπάθεια του Αδαμάντιου Κοραή να τυποποιήσει την ελληνική γλώσσα,
διαμορφώνοντας μια καθαρεύουσα, ξένη πρoς την
παράδοση της αρχαιοελληνικής γλώσσας και της εξελίξεώς της μέσα στους αιώνες. Αυτό
δεν σημαίνει ότι πρέπει να φτάσουμε στό άλλο άκρο και να υπάρχει μια ελευθερία
της γλώσσας, χωρίς τα καθορισμένα πλαίσια, στα οποία κινείται η ελληνική γλώσσα
προ και μετά Χριστόν. Πάντοτε πρέπει να υπάρχει η μέση και βασιλική οδός. Το ίδιο
ισχύει και για τη ψαλτική τέχνη. Δεν πρέπει ούτε να την αφήσουμε ελεύθερη και ανεξέλεγκτη,
χωρίς κάποιους κανόνες, αλλά ούτε και να την τυποποιήσουμε και να την βάλουμε σε
στεγανά καλούπια.
No comments:
Post a Comment