Σύγχρονη διδακτική της ψαλτικής τέχνης
Χριστόδουλος Βασιλειάδης
(Εικόνα: Αλεξία Φιλίππου)
Πρέπει να σημειωθεί ότι ένα σύνηθες λάθος που κάνουμε οι πιο
πολλοί καθηγητές της μουσικής, είναι ότι δεν ασχολούμαστε με τους «παράφωνους»
όταν είναι στην παιδική τους ηλικία, αλλά τους αφήνουμε να μεγαλώσουν με αυτό
το πρόβλημα. Είναι πολύ πιο εύκολο να διορθώσεις κάποιο μαθητή στην παιδική
ηλικία, παρά όταν μεγαλώσει. Οι πιο πολλοί καθηγητές, παλαιοί και νεώτεροι,
έλεγαν στους παράφωνους μαθητές: «είσαι παράφωνος, δεν σε βοηθά η φωνή σου, και
ως εκ τούτου δεν είσαι ικανός τα τραγουδάς». Έτσι οι μαθητές αυτοί
απογοητευμένοι σταματούσαν την προσπάθεια να ασχοληθούν με τη μουσική.
Όταν δίδασκα ως αναπληρωτής καθηγητής μουσική στο Γυμνάσιο
των Λευκάρων, μου δόθηκε η ευκαιρία να ασχοληθώ σε πιο πολύ βάθος με το
πρόβλημα της παραφωνίας. Εκεί, είχα την ευκαιρία να ασχοληθώ με διαφόρων
δυνατοτήτων μαθητές, και να τους κατατάξω σε τρεις κατηγορίες: Αυτούς που ήταν
ορθόφωνοι, αυτούς που ήταν εσωστρεφείς και δεν μπορούσαν να τραγουδήσουν σωστά
τις ψηλές νότες και αυτούς που δεν μπορούσαν να ταγουδήσουν σωστά τις χαμηλές
νότες (υπήρχαν πολύ λίγοι μαθητές στην τελευταία ομάδα). Προσπάθησα να ακούσω
και να κατατάξω τη φωνή κάθε μαθητή την ώρα του μαθήματος και ακολούθως τις
κατέταξα σε μια από αυτές τις τρεις κατηγορίες. Έτσι, όταν αρχίσαμε τις πρόβες
με τη σχολική χορωδία, αποφάσισα να τοποθετήσω τους μεν ορθόφωνους στο κέντρο
της χορωδίας, αυτούς που δεν τραγουδούσαν σωστά τις ψηλές νότες, στα δεξιά, και
αυτούς που δεν τραγουδούσαν τις χαμηλές νότες, στα αριστερά. Έδωσα λοιπόν
οδηγίες, οι μεν ορθόφωνοι να τραγουδούν κανονικά, αυτοί που δεν τραγουδούσαν
σωστά τις ψηλές νότες - και συνήθως αυτά τα παιδιά είναι εκ χαρακτήρος
εσωστρεφή και ντροπαλά - να τραγουδούν δυνατά, έτσι ώστε να παράξουν τη φωνή
τους προς τα έξω, και η τρίτη ομάδα, δηλαδή αυτοί που τραγουδούν σωστά τις
ψηλές νότες, όχι όμως τις χαμηλές, να τραγουδούν πιο μαλακά. Το αποτέλεσμα ήταν
αρκετά ικανοποιητικό.
(συνεχίζεται)
No comments:
Post a Comment