Του Χριστόδουλου Βασιλειάδη
Γ.
Οι ισοκράτες κρατούν, κατά το πλείστον, ως ισοκράτημα, τη βάση κάθε ήχου. Όταν λ.χ. οι μελωδοί ψάλλουν ένα μουσικό κείμενο σε ήχο Α’, τότε οι ισοκράτες κρατούν ως επί το πλείστον τον φθόγγο Πα. Όταν πάλιν ο ιεροψάλτης ψάλλει ένα μέλος σε ήχο πλ. Δ’, τότε οι ισοκράτες κρατούν την βάση του ήχου, δηλ. το φθόγγο Νη.
Οι ισοκράτες ως επί το πλείστον προφέρουν τα φωνήεντα των συλλαβών και, όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται, το ισοκράτημα πρέπει να ακούγεται σαν βόμβος μελισσών[1].
Όπως αναφέρει ο οικονόμος Χαράλαμπος «Ο ισοκράτης συναπαγγέλλει ισοκρατών συνήθως τας συλλαβάς των λέξεων μετά του ψάλτου και πολλάκις νεύματι τούτου συμψάλλει τας εντελείς και τελικάς καταλήξεις, ή και μόνος εκτελεί αυτάς»[2]. Θεωρούμε ότι ο ισοκράτης μπορεί να συμψάλλει με τον ψάλτη μόνο εξ ανάγκης, όταν σε κάποια σημεία δυσκολεύεται ο ψάλτης να συνεχίσει την ψαλμωδία. Όπως αναφέρει πάλιν ο οικονόμος Χαράλαμπος «Διαρκούσης της μελωδίας και όπου τυχών σιωπήση ο ψάλτης χάριν αναπνοής, δεν επιτρέπεται εις τον ισοκράτην να διακόψη το ίσον, αλλά δι’ απλού βόμβου να συνεχίση τούτο έως ου, επαναρχίση ο ψάλτης»[3].
No comments:
Post a Comment